Wliczać do stażu pracy działalność gospodarczą i umowy cywilnoprawne. Rzecznik pisze do MRiPS
- Ludzie skarżą się na niemożność wliczania do stażu pracy okresów prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej lub pracy na podstawie umów cywilnoprawnych
- Uniemożliwia to dostęp do wielu stanowisk, gdzie jest wymagany określony staż - ale wyłącznie w ramach stosunku pracy
- Takie przepisy zupełnie nie przystają do obecnej sytuacji na rynku pracy
- Zasady dostępu do stanowisk wymagających potwierdzonego doświadczenia zawodowego powinny być takie same, niezależnie od formy wcześniejszej pracy – uważa Rzecznik Praw Obywatelskich
Zastępca RPO Stanisław Trociuk zwraca się do minister rodziny i polityki społecznej Marleny Maląg o podjęcie stosownej inicjatywy ustawodawczej.
Dziś przepisy uniemożliwiają uwzględnianie w pracowniczym stażu pracy opisanych okresów na potrzeby związane z ustaleniem uprawnień pracowniczych. Stoją też na przeszkodzie w dostępie do wielu stanowisk pracy, dla których taryfikatory kwalifikacyjne przewidują wyłącznie legitymowanie się określonym stażem pracy w ramach stosunku pracy.
Zupełnie nie przystaje to do obecnej sytuacji na rynku pracy. Oprócz zatrudnienia pracowniczego, wykonywanie działalności zarobkowej odbywa się w znaczącej skali na podstawie umów cywilnoprawnych lub w ramach prowadzonej na własny rachunek działalności gospodarczej.
Problem ten RPO przedstawiał już MRiPS 23 lutego 2010 r. Jako przykład podał ustawę o wliczaniu okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy.
Minister w odpowiedzi stwierdziła brak zasadności zmiany przepisów oraz racjonalności nałożenia na pracodawców obciążeń z tym związanych. Według resortu wliczanie do stażu okresów prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej skutkowałaby poważnymi obciążeniami finansowymi pracodawców.
O ile można zgodzić się ze znaczącymi obciążeniami pracodawców w związku z uprawnieniami pracowniczymi, jak np. prawo do urlopu, dodatek za wysługę lat czy nagroda jubileuszowa, o tyle nieuprawniony byłby pogląd, że niemożliwe z uwagi na skutki finansowe byłoby wprowadzenie przepisów umożliwiających uwzględnianie okresów prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, czy pracy w formach pozapracowniczych.
Zmiany w tym zakresie nie wywoływałyby znaczących skutków finansowych. Przykładem tego może być ustawa z 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych. Odnosząc się do pracowników zatrudnionych na kierowniczych stanowiskach na podstawie umowy o pracę, mówi ona o posiadaniu co najmniej trzyletniego stażu pracy lub wykonywaniu przez co najmniej 3 lata działalności gospodarczej.
Taryfikatory kwalifikacyjne dopuszczają wliczanie do stażu pracy - wymaganego na stanowiskach pracy z powołania oraz na kierowniczych stanowiskach urzędniczych, na których nawiązywane są stosunki pracy na podstawie umowy o pracę – okresów wykonywania działalności gospodarczej.
Wprowadzenie tych przepisów było zgodne z postulatami RPO. Zarazem uwzględnianie okresów prowadzenia działalności gospodarczej powinno dotyczyć wszystkich osób, a nie tylko zatrudnianych na podstawie powołania oraz na podstawie umowy o pracę na kierowniczych stanowiskach urzędniczych.
W efekcie osoby legitymujące się doświadczeniem z związku z działalnością gospodarczą mogą ubiegać się wyłącznie o stanowiska z powołania oraz o wyższe stanowiska urzędnicze. Nie mają zaś dostępu do niższych stanowisk. Poza okresem działalności gospodarczej nie legitymują się bowiem stażem w ramach stosunku pracy.
Przepisy prawa pracy nie definiują pojęcia „staż pracy”. Obecnie składają się nań głównie okresy stosunku pracy. W efekcie blokuje to drogę do zatrudnienia na różnych stanowiskach grupie szeroko rozumianych przedsiębiorców oraz osobom, które wcześniej świadczyły pracę na podstawie umów cywilnoprawnych.
Osoby prowadzące wcześniej działalność gospodarczą - a następnie ubiegające się o podjęcie pracy w ramach stosunku pracy na stanowisku, wymagającym określonego stażu - są zatem gorzej traktowane w porównaniu z osobami legitymującymi się wyłącznie pracą w ramach stosunku pracy.
Główną różnicą między osobą prowadzącą działalność gospodarczą a osobą w stosunku pracy jest to, że pracownik wykonuje ściśle określone obowiązki na polecenie i pod nadzorem przełożonego. Osoba prowadząca działalność gospodarczą podejmuje zaś decyzje o organizacji pracy i zakresie obowiązków samodzielnie.
Można zatem argumentować, że prowadzenie działalności gospodarczej może zwiększać efektywność pracownika bardziej niż praca na etacie, wykształcając decyzyjność i samodzielność. Dlatego zasady dostępu do stanowisk wymagających potwierdzonego doświadczenia zawodowego powinny być takie same, niezależnie od prawnej i organizacyjnej formy wcześniejszej pracy.
O ile zatem zrozumiały jest warunek określonego wykształcenia, tak aby zapewnić organowi wykonawczemu kompetentne wsparcie, o tyle jest niezrozumiały warunek legitymowania się kilkuletnim stażem pracy świadczonej tylko w ramach stosunku pracy i brakiem możliwości uwzględniania okresu świadczenia pracy w formach pozapracowniczych.
III.7040.140.2021
Załączniki:
- Dokument