Biuletyn Informacji Publicznej RPO

• Do Rzecznika Praw Obywatelskich wpływają sygnały o potrzebie rozważenia zmian prawnych w zakresie stosowania 50 proc. kosztów uzyskania przychodów dla artystów zatrudnionych na podstawie umowy o pracę  
• Marcin Wiącek występuje w tej sprawie do Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
• AKTUALIZACJA 5.08.2024: Każda sytuacja zatrudnienia artysty powinna być rozpatrywana indywidualnie, ponieważ nie każdy artystyczny zawód z definicji polega na stuprocentowym wykonywaniu pracy wyłącznie twórczej. Charakter zawodów artystycznych nie jest jednorodny i wymaga w związku z tym indywidualnego podejścia. Trudno dostrzec w omawianym zakresie systemową dyskryminację przedstawicieli środowiska twórczego - głosi odpowiedź resortu
• AKTUALIZACJA 8.05.2025: Rzecznik zwraca się do minister Hanny Wróblewskiej o ponowne przeanalizowanie problemu i o stanowisko w sprawie
• AKTUALIZACJA 30.06.2025: Resort nie znajduje podstaw do twierdzenia, by aktualny stan prawny prowadził do systemowej dyskryminacji przedstawicieli środowiska twórczego
• Różnica między traktowaniem nauczycieli akademickich a przedstawicieli środowiska twórczego jest jednak wyraźna i wynika z obowiązujących przepisów prawa - replikuje RPO
• O ile Marcin Wiącek zgadza się, że MKiDN nie ma kompetencji do kształtowania praktyki interpretacyjnej w zakresie prawa podatkowego, o tyle w jego właściwości jest inicjowanie zmian prawnych, które zrównają sytuację przedstawicieli środowiska twórczego z nauczycielami akademickimi 

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Wątpliwości artystów budzi jednak praktyka stosowania tego przepisu w odniesieniu do niektórych składników wynagrodzenia.

Np. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 11 maja 2023 r. (sygn. akt I SA/Wr 706/22) wskazano, że „w orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowane jest jednolite stanowisko, iż dla zastosowania normy kosztów uzyskania przychodów, określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT, konieczne jest rozróżnienie wynagrodzenia na część związaną z wykonywaniem obowiązków pracowniczych i część określającą honorarium, związaną z korzystaniem z praw autorskich za eksploatację dzieła w określony sposób i na określonym polu. W przypadku wykonywania prac twórczych i tworzenia utworów w ramach stosunku pracy, koniecznym jest wyodrębnienie części wynagrodzenia należnej między innymi za rozporządzenie autorskimi prawami majątkowymi do tego utworu, bo to z tytułu przyjęcia tego utworu i związanych z nim praw majątkowych pracodawca wypłaca należne wynagrodzenie. Określenie tej wielkości powinno być zawarte bądź w umowie o pracę, bądź w innych postanowieniach obowiązujących danego pracodawcę i jego pracowników, jak np. w regulaminie wynagradzania, aneksie do umowy o pracę". 

WSA we Wrocławiu podkreślił, że „dodatek stażowy nie ma związku z »procesem tworzenia/odtwarzania« utworu skoro jego wysokość zależy wyłącznie od okresu zatrudnienia nie tyle w jednostce kultury, czy też jako artysty/muzyka, lecz generalnie co do zasady zależy od zatrudnienia w ogóle w jednostce budżetowej skarbu państwa lub samorządu terytorialnego". W orzeczeniu tym WSA uznał, że w odniesieniu do tego składnika wynagrodzenia, nie znajduje zastosowania wspomniany art. 22 ust. 9 pkt 6 ustawy o PIT.

Sąd negatywnie odniósł się też do możliwości stosowania w odniesieniu do artystów w drodze analogii art. 116 ust. 7 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, zgodnie z którym wykonywanie obowiązków nauczyciela akademickiego stanowi działalność twórczą o indywidualnym charakterze, o której mowa w art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zgodnie z Interpretacją ogólną Ministra Finansów z 15 września 2020 r. w sprawie zastosowania 50 % kosztów uzyskania przychodów do honorarium autorskiego, wskazany wyżej przepis Prawa o szkolnictwie wyższym należy interpretować w taki sposób, że do całości wynagrodzenia nauczyciela akademickiego mają zastosowanie 50% koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3, ust. 9a i ust. 9aa ustawy PIT.

Z kolei w Interpretacji indywidualnej z 4 lipca 2019 r., wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, za prawidłową uznano następującą wykładnię przepisów: „jeżeli w regulaminie wynagradzania uczelni są określone zasady wypłacania nauczycielom akademickim składników wynagrodzenia, takich jak np. dodatki za recenzje i promotorstwo, nagrody oraz dodatkowe wynagrodzenie roczne (wypłacane na zasadach określonych w przepisach o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym pracowników jednostek sfery budżetowej), nagroda jubileuszowa, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, odprawa emerytalna oraz innych niż wymienione w art. 136 p.s.w.n. składników wynagrodzenia, to do nich także będzie należało zastosować 50-procentowe koszty autorskie, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 u.p.d.o.f. Mają one bowiem ścisły związek z wykonywaniem przez nauczycieli akademickich prac o charakterze twórczym. Składniki te mieszczą się w definicji wynagrodzenia opublikowanej przez Główny Urząd Statystyczny i są wymienione jako elementy wynagrodzenia nauczycieli akademickich w ustawie - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (art. 129, art. 141, art. 146, art. 184 itd.)”.

Z przekazanych RPO informacji wynika, że przedstawiciele środowiska twórczego nie dostrzegają przyczyn, dla których ustawodawca dopuszcza do takiego różnicowania w zakresie możliwości zastosowania 50 % kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do nauczycieli akademickich i do artystów, skoro artyści znajdują się w analogicznej sytuacji faktycznej do nauczycieli akademickich. 

Wykonywana przez nich praca ma charakter twórczy, a zakres ich obowiązków implikuje podejmowanie we wszystkich obszarach aktywności zawodowej działalności twórczej, zaś ich praca podlega ocenie okresowej. Te okoliczności pozwoliły w przeszłości - uwzględniając specyfikę pracy nauczycieli akademickich - na wprowadzenie do systemu prawnego art. 116 ust. 7 PSWN. Wskazuje to na zasadność postulatu zrównania sytuacji artystów z sytuacją nauczycieli akademickich, np. poprzez wprowadzenie do ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej regulacji analogicznej do postanowień art. 116 ust. 7 PSWN.

Rzecznik prosi Ministra o stanowisko w sprawie.

Odpowiedź Andrzej Wyrobca, podsekretarza stanu w MKiDN 

W pierwszej kolejności wskazać należy, że w piśmie swoim Rzecznik posługuje się pojęciem niedookreślonym „przedstawiciele środowiska twórczego”, bez wskazania o jakie konkretne typy twórców lub zawody chodzi. 

W przedstawionym przez Rzecznika wywodzie znaleźć można odniesienie do orzecznictwa, które odnosi się w swojej treści do sytuacji muzyka zatrudnionego na umowę o pracę w filharmonii oraz nauczyciela akademickiego w rozumieniu ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz.U. z 2023 r. poz. 742). Zgodnie z art. 116 ust. 7 w/w ustawy wykonywanie obowiązków nauczyciela akademickiego stanowi działalność twórczą o indywidualnym charakterze, o której mowa w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z2022r. poz. 2509). Oznacza to, że całość działalności podejmowanej przez nauczyciela akademickiego w ramach łączącego go z uczelnią stosunku pracy jest rozumiana jako działalność twórcza. Takiego dookreślenia nie znajdziemy w stosunku do wszelkich „przedstawicieli środowisk twórczych”. Zgodnie z art. 26a ust. 2 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz.U. z 2024 r. poz. 87) osoba zatrudniona w instytucji kultury do wykonywania pracy polegającej na tworzeniu, opracowywaniu lub artystycznym wykonywaniu utworów w dziedzinie teatru, muzyki, tańca, filmu lub innych sztuk audiowizualnych jest pracownikiem artystycznym. 

Przepis ten wprowadza definicję legalną pracownika artystycznego. Jest to o tyle istotne, że ustawa o działalności kulturalnej różnicuje wyraźnie zakres niektórych uprawnień i obowiązków pracowników instytucji kultury ze względu na posiadanie przymiotu pracownika artystycznego. Chodzi tu o prawo do dodatkowego wynagrodzenia (art. 31a ust. 1 ustawy o działalności kulturalnej), prawo do ekwiwalentu pieniężnego za używanie w pracy  własnych narzędzi (art. 31a ust. 2 ustawy o działalności kulturalnej), zasady podejmowania dodatkowego zatrudnienia (art. 31a ust. 4-5 ustawy o działalności kulturalnej) oraz prawo do nagrody jubileuszowej (art. 31b ust. 1 ustawy o działalności kulturalnej).

Wprowadzona w art. 26 ust. 2 ustawy o działalności kulturalnej definicja pracownika artystycznego odwołuje się do rodzaju pracy, która jest wykonywana przez osobę zatrudnioną w instytucji kultury. W świetle komentowanego przepisu praca ta powinna polegać na tworzeniu, opracowywaniu lub artystycznym wykonywaniu utworów w wymienionych w nim dziedzinach. Oznacza to więc, że za pracownika artystycznego może być uznana jedynie osoba podejmująca - w ramach zatrudnienia w instytucji kultury - w przeważającym zakresie aktywność, której rezultatem jest powstanie utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, czyli określonego przejawu działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalonego w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia, jeśli oczywiście można go zakwalifikować do jednej z dziedzin twórczości artystycznej wskazanych w art. 26 ust. 2 ustawy o działalności kulturalnej. 

W tym sensie pracownikiem artystycznym jest osoba, która w związku z zatrudnieniem w instytucji kultury podejmuje działalność, z tytułu której występuje jako twórca, współtwórca lub wykonawca określonych utworów z zakresu teatru, muzyki, tańca, filmu lub innych sztuk audiowizualnych. Na tym tle można więc przyjąć, że kluczowy dla ustalenia, czy dana osoba jest pracownikiem artystycznym, będzie charakter podejmowanych przez nią w ramach zatrudnienia czynności, nie zaś nazwa stanowiska pracy ani okoliczność, czy instytucja kultury, w której podjęła ona pracę, ma przymiot instytucji artystycznej, czy nie (S. Gajewski, A. Jakubowski, Ustawa o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Komentarz, Wydanie 2, Wydawnictwo C.H. Beck).

W przywołanym orzecznictwie wskazano na podobieństwo dodatku stażowego do nagrody jubileuszowej. Podkreślić należy, że zgodnie z art. 141 Prawa o szkolnictwie wyższym pracownikowi uczelni publicznej przysługuje prawo do nagrody jubileuszowej z tytułu wieloletniej pracy. Przysługuje ono każdemu pracownikowi uczelni publicznej, po przepracowaniu określonego okresu (stażu pracy) (por. wyr. SN z 4.6.2008 r., II PK 292/07, Legalis). W przypadku nauczycieli akademickich oznacza to przyznanie nagrody z tytułu wieloletniej pracy wyłącznie o twórczym charakterze. Nagroda ta będzie miała związek z wykonywaniem pracy nauczyciela akademickiego.

Podstawą uzyskania prawa do nagrody jubileuszowej(w świetle ustawy o działalności kulturalnej) jest posiadanie odpowiedniej długości stażu pracy, przy czym nie chodzi tutaj o okres zatrudnienia w danej instytucji kultury, ale całkowity staż pracy w charakterze pracownika artystycznego z uwzględnieniem zajmowanego stanowiska pracy. Nie można zatem postawić znaku równości pomiędzy pojęciem dodatku stażowego a nagrodą jubileuszową. Natomiast podobieństwo to dostrzegalne jest w sposobie definiowania i obliczania nagrody jubileuszowej w przypadku nauczycieli akademickich i pracowników artystycznych instytucji kultury.

Podkreślić należy, że „środowisko twórców” jest środowiskiem niejednorodnym, nie każdy artysta, będąc zatrudnionym na umowę o pracę, będzie wykonywał na rzecz pracodawcy wyłącznie pracę o charakterze twórczym. Jeśli za przykład przyjąć projektanta mebli, to twórczy charakter będzie miało tworzenie projektu mebla, ale takiego charakteru nie będzie miało już wykonywanie mebli lub nadzór nad ich wykonaniem w masowej produkcji. Podobny charakter będzie miała praca projektantów odzieży, czy tatuażysty.

Oznacza to, że każda sytuacja zatrudnienia artysty powinna być w ocenie Ministra rozpatrywana indywidualnie, ponieważ nie każdy artystyczny zawód z definicji polega na stuprocentowym wykonywaniu pracy wyłącznie twórczej. Dzieje się tak w przypadku nauczycieli akademickich, czemu wyraz dano wprost w ustawie, oraz w przypadku pracowników artystycznych instytucji kultury. Jednak charakter zawodów artystycznych nie jest jednorodny i wymaga w związku z tym indywidualnego podejścia.

W świetle powyższego trudno dostrzec w omawianym zakresie systemową dyskryminację przedstawicieli środowiska twórczego. Być może można mówić tu o niekonsekwencji stanowisk orzeczniczych. Jednak Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego nie posiada kompetencji do komentowania wyroków wydawanych przez niezawisłe sądy.

Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia okażą się wyczerpujące.

Pismo RPO do Hanny Wróblewskiej, minister kultury i dziedzictwa narodowego

Do Biura RPO trafiają kolejne sygnały o potrzebie rozważenia zmian prawnych w zakresie stosowania 50% kosztów uzyskania przychodu dla artystów zatrudnianych na podstawie umowy o pracę.

Marcin Wiącek przypomniał swe wystąpienie z lutego 2024 r. i odpowiedź, w której Ministerstwo nie dostrzegło systemowej dyskryminacji przedstawicieli środowiska twórczego.

Aktualnie do RPO docierają kolejne sygnały przedstawicieli środowiska twórczego dotyczące tej sprawy. W jednym z wniosków – dotyczącym sytuacji muzyków orkiestrowych – wskazano, że problem ten stanowi punkt zapalny w relacji między pracodawcą a pracownikami. Strona pracownicza wskazuje bowiem, że działalność muzyków orkiestrowych jest działalnością artystyczną w dziedzinie instrumentalistyki, a muzyk orkiestrowy świadczy w ramach stosunku pracy czynności wyłącznie artystyczne, w związku z czym koszty uzyskania przychodu należy ustalać w wysokości 50%. 

Z kolei pracodawca podzielił wynagrodzenie pracowników zatrudnionych na umowę o pracę na wynagrodzenie zasadnicze, honoraryjne (wynikające z przeniesienia praw do rozporządzania prawami do wykonań artystycznych) oraz wszystkie pozostałe składniki wynikające z regulaminu wynagradzania. Wynagrodzenie zasadnicze pracowników artystycznych jest objęte kosztami uzyskania przychodu zależnymi od miejsca zamieszkania, a wynagrodzenie honoraryjne jest objęte 50% kosztami uzyskania przychodu. Według strony pracowniczej podział ten waha się między ok. 75% wynagrodzenia zasadniczego i 25% wynagrodzenia honoraryjnego. 

Co prawda wspomniany podział został oparty na opinii ogólnej Ministerstwa Finansów oraz wytycznych Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej w sprawie konieczności niezaliczania wynagrodzenia honoraryjnego do zasadniczego, ale sam pracodawca podzielił stanowisko, że praca wykonywana przez każdego muzyka ma w 100% charakter twórczy i we wszystkich obszarach aktywności zawodowej pracownicy wykonują obowiązki mające charakter artystyczny. Tym samym stosowanie się do tej interpretacji i wytycznych prowadzi – zdaniem samego pracodawcy – do dyskryminacji i pogorszenia warunków płacowych.

RPO zwraca się zatem do Pani Minister o ponowne przeanalizowanie problemu oraz o stanowisko. Marcin Wiącek pyta, czy resort dostrzega zasadność interwencji legislacyjnej. Prosi też o wskazanie, czy do Ministerstwa wpływają skargi i czy resort prowadził konsultacje w tej sprawie ze środowiskiem artystycznym.

Odpowiedź Marcina Wróbla, sekretarza stanu w MKiDN

W odpowiedzi na Pana wystąpienie z 30 kwietnia 2025 r. sygn. VII.0134.6.2025.PK, dotyczące stosowania 50% kosztów uzyskania przychodu dla artystów zatrudnionych na podstawie umowy o pracę – w szczególności muzyków orkiestrowych – uprzejmie informuję, że obowiązujące przepisy prawa w sposób równorzędny traktują twórców, w tym muzyków zatrudnionych w instytucjach kultury, jak i nauczycieli akademickich.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2025 r. poz. 163, z późn. zm.), koszty uzyskania przychodów w wysokości 50% mogą być stosowane do przychodów uzyskanych m.in. z tytułu działalności artystycznej. Działalność ta obejmuje również działalność wykonywaną przez muzyków orkiestrowych w ramach stosunku pracy, o ile ma ona charakter twórczy i jej rezultatem jest utwór w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2025 r. poz. 24).

Pragnę zauważyć, że również nauczyciele akademiccy – jako osoby wykonujące obowiązki zawodowe o charakterze twórczym (art. 116 ust. 7 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2024 r. poz. 1571, z późn. zm.) – korzystają z tego samego mechanizmu podatkowego. Nie można zatem mówić o różnicowaniu uprawnień tych dwóch grup zawodowych – przeciwnie, obie są beneficjentami przepisów umożliwiających stosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów, o ile spełnione są ustawowe przesłanki.

Nie znajduję podstaw do twierdzenia, że aktualny stan prawny prowadzi do systemowej dyskryminacji przedstawicieli środowiska twórczego. Przeciwnie – ustawodawca zapewnił twórcom możliwość skorzystania z preferencyjnych rozwiązań podatkowych, przy zachowaniu obiektywnych kryteriów kwalifikowania charakteru wykonywanej pracy jako działalności twórczej.

Odnosząc się natomiast do przytoczonego w Pana piśmie przykładu wynagradzania muzyków orkiestrowych w jednej z filharmonii, pragnę zaznaczyć, że sposób podziału składników wynagrodzenia przez danego pracodawcę nie wynika bezpośrednio z przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz z interpretacji tych przepisów dokonywanych przez organy podatkowe. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego nie posiada kompetencji do kształtowania praktyki interpretacyjnej w zakresie prawa podatkowego – ta leży w gestii administracji skarbowej.

Informacja dotycząca zasad przetwarzania danych osobowych przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz praw osób, których dane są przetwarzane została zamieszczona na stronie http://bip.mkidn.gov.pl w zakładce ochrona danych osobowych.
Pragnę również wyjaśnić, że do Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego nie docierają skargi w zakresie, o którym mowa w Pana piśmie. Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informuję, że nie widzę obecnie potrzeby wprowadzania zmian legislacyjnych w przedstawionym zakresie. Jednocześnie zapewniam, że resort kultury stale monitoruje sytuację środowisk twórczych i pozostaje otwarty na dialog z przedstawicielami zawodów artystycznych.

Ponowne pismo RPO do MKiDN

Dziękując za wyjaśnienia, Marcin Wiącek zwraca się o ponowne przeanalizowanie sprawy. Odpowiedź wskazuje, że obowiązujące przepisy prawa w sposób równorzędny traktują twórców, w tym muzyków zatrudnionych w instytucjach kultury, jak i nauczycieli akademickich.

W ocenie RPO różnica między traktowaniem nauczycieli akademickich a przedstawicieli środowiska twórczego jest jednak wyraźna i wynika z obowiązujących przepisów prawa. W przypadku nauczycieli akademickich z art. 116 ust. 7 Prawa o szkolnictwie wyższym i nauce wynika literalnie, że wykonywanie ich obowiązków stanowi działalność twórczą o indywidualnym charakterze, o której mowa w art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W konsekwencji uznaje się, że każdy z ustawowych obowiązków nauczyciela akademickiego stanowi przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, a preferencyjne stawki podatkowe stosuje się do wszystkich składników wynagrodzenia nauczyciela akademickiego.

W praktyce więc nie ma potrzeby każdorazowej weryfikacji, czy określona działalność nauczyciela akademickiego stanowi przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze – każda jego działalność mieszcząca się w ramach wykonywania obowiązków, w związku z jednoznacznym przesądzeniem tej kwestii przez ustawodawcę i niepozostawieniem miejsca na odmienne interpretacje np. organów administracji skarbowej, ma taki charakter. Dla przykładu, jak wskazano w interpretacji indywidualnej z 26 czerwca 2020 r., „[w] odniesieniu do wykonywania obowiązków nauczyciela akademickiego nie zachodzi (..) potrzeba ani nawet możliwość różnicowania wykonywanej przez nauczyciela akademickiego pracy na tę, która ma twórczy charakter i tę, która takiego charakteru jest pozbawiona”.

Odpowiedniego przepisu nie zawiera natomiast ustawa z 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, która dotyczy przedstawicieli środowiska twórców zatrudnionych w instytucjach kultury, w tym wspomnianych muzyków orkiestrowych. Praktyka orzecznicza sądów administracyjnych, jak również organów administracji skarbowej, nie pozwala na traktowanie tej drugiej grupy analogicznie do nauczycieli akademickich, mimo że zakres obowiązków tychże pracowników, jak wskazują oni w kierowanych do mnie pismach, stanowi w całości działalność twórczą.

W konsekwencji przedstawiciele środowiska twórczego są traktowani odmiennie od nauczycieli akademickich, jako że ich pracodawcy są zmuszeni do podziału ich wynagrodzeń na wynagrodzenie zasadnicze, honoraryjne oraz wszystkie pozostałe składniki wynikające z regulaminu wynagradzania, a jedynie wynagrodzenie honoraryjne jest objęte 50% kosztami uzyskania przychodów. Na przykładzie muzyków orkiestrowych sam pracodawca podkreślił w piśmie skierowanym do RPO, że podział ten nie powinien mieć miejsca, jako że praca wykonywana przez każdego muzyka ma w 100% charakter twórczy i we wszystkich obszarach aktywności zawodowej pracownicy wykonują obowiązki mające charakter artystyczny.

O ile zatem należy zgodzić się z Panem Ministrem, że MKiDN nie posiada kompetencji do kształtowania praktyki interpretacyjnej w zakresie prawa podatkowego, o tyle we właściwości Ministra jest inicjowanie zmian prawnych, które zrównają sytuację przedstawicieli środowiska twórczego z sytuacją nauczycieli akademickich. Takie działanie stanowiłoby również wyraz otwartości na dialog z przedstawicielami zawodów artystycznych, które niejednokrotnie wskazywały już na opisany przeze mnie problem systemowy.

RPO zwraca się o dodatkowe wyjaśnienia w sprawie.

VII.712.1.2020 VII.0134.6.2025