Uprzejmie informujemy, że w związku z pracami technicznymi, w niedzielę 24 listopada od godziny 14:45 do godziny 17:45 nie będzie dostępny serwis Biuletyn Informacji Publicznej Rzecznika Praw Obywatelskich. Przepraszamy za utrudnienia.
Rzecznik praw obywatelskich Marcin Wiącek prosił prokuratora krajowego Bogdana Święczkowskiego o statystyki postępowań w tych sprawach, zakończonych w ostatnich 7 latach odmową wszczęcia lub ich umorzeniem z braku znamion czynu zabronionego – jak też liczby aktów oskarżenia.
Art. 256 § 1 Kodeksu karnego głosi: kto publicznie propaguje faszystowski lub inny totalitarny ustrój państwa lub nawołuje do nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Realizując ustawową powinność przeciwdziałania dyskryminacji w Polsce, RPO szczególną uwagę poświęca przestępczości motywowanej uprzedzeniami. Używanie „mowy nienawiści”, czy stosowanie agresji lub przemocy na tle dyskryminacyjnym, to drastyczne naruszenie praw człowieka. Dlatego przeciwdziałanie rasizmowi, ksenofobii oraz związanej z nimi nietolerancji RPO uznaje za priorytet.
W tym kontekście niepokój budzi informacja mediów o odmowie wszczęcia postępowania przez Prokuraturę Rejonową w Piasecznie ws. propagowania faszystowskiego ustroju państwa – tzw. „hajlowania” podczas rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego 1 sierpnia 2020 r. w Warszawie.
Jak wynika informacji mediów, uzasadniając odmowę wszczęcia postępowania prokurator uznał, że „hajlowanie” nie stanowi propagowania faszyzmu, lecz nawiązuje do salutu żołnierzy rzymskich.
Rozpoznając zażalenie na tę decyzję, sąd uchylił zaskarżone orzeczenie. Słusznie stwierdził, że "w powszechnym odczuciu społecznym gest w postaci wyprostowanego prawego ramienia stanowi odwołanie do symboliki faszystowskiej. Zaprezentowany przez prokuratora pogląd, jakoby miał on źródło w starożytnym Rzymie (i tym samym stanowił odwołanie do kultury rzymskiej, a niekoniecznie reżimów faszystowskich), nie ma podbudowania historycznego (...). Był on ważnym elementem kultury nazistowskiej”.
Z informacji mediów wynika, że w dalszym ciągu niektórzy prokuratorzy aprobują pogląd, jakoby publiczne wykonywanie gestu pozdrowienia faszystowskiego było obojętne z punktu widzenia prawa karnego.
Przypomnieć należy podobne rozumowanie prokuratorów co do:
Sprawy te są w stałym zainteresowaniu RPO. W wystąpieniach do prokuratury wielokrotnie podkreślał, że „hajlowanie”, obok swastyki, było najbardziej rozpoznawalnym symbolem III Rzeszy. W Polsce, szczególnie dotkniętej takimi doświadczeniami, nawiązywanie do ideologii nazistowskiej, jej pochwalanie i propagowanie powinno spotykać się z konsekwentną reakcją organów ścigania.
Rzecznik inicjuje aktywność organów ścigania w tej kwestii. Kieruje do prokuratur zawiadomienia o zdarzeniach, w których mogło dojść do popełnienia przestępstw z art. 256 K.k. Wykorzystuje też uprawnienia procesowe w postępowaniach wszczętych na podstawie jego zawiadomień.
Przykładem jest postępowanie Prokuratury Rejonowej w Białymstoku. Dopiero zażalenie RPO na kolejne umorzenia doprowadziło do skierowania aktu oskarżenia.
- Pragnę podkreślić jednocześnie, że mam świadomość, iż w wielu sprawach zachowania polegające na propagowaniu faszyzmu spotykają się z należytą reakcją prokuratury. Jednak, mając na uwadze przedstawione okoliczności, uprzejmie proszę Pana Prokuratora o zadysponowanie dokonania analizy spraw dotyczących czynów z art. 256 § 1 lub 2 k.k., w których postępowanie zakończyło się odmową wszczęcia śledztwa lub dochodzenia na skutek przyjęcia, że czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego, prawomocnie zakończonych w 2020 i 2021 r. oraz przesłanie takiej analizy – pisze Marcin Wiącek do Prokuratora Krajowego.
Według RPO skutkiem takiej analizy mogłoby być wydanie przez Prokuratora Generalnego wytycznych do prokuratorów.
Ponadto poprosił o statystyki co do liczby prawomocnie zakończonych w latach 2015-2020 postępowań przygotowawczych dotyczących tych czynów, w których odmówiono wszczęcia sprawy lub je umorzono - ze względu na brak znamion czynu zabronionego za oraz liczby skierowanych do sądów aktów oskarżenia.
Przepisy ustawy o RPO nie nadają temu Rzecznikowi uprawnień do żądania od Prokuratury przeprowadzenia analizy zgłoszonych spraw ani nie przewidują obowiązku przedstawiania Rzecznikowi sprawozdania z podjętych przez jednostki wyższego stopnia czynności nadzorczych.
Brak jest podstaw prawnych do wnioskowania o określone działania prokuratury o charakterze nadzorczym, nie pozwala to na bardziej precyzyjne odniesienie się do tej kwestii.
Gdy Rzecznik samodzielnie prowadzi postępowanie wyjaśniające, może żądać przedłożenia informacji o stanie sprawy prowadzonej przez prokuraturę, jednak bez możliwości żądania złożenia wyjaśnień co do motywów, którymi kierował się organ procesowy podejmując określone czynności w sprawie. Po zbadaniu sprawy, Rzecznik może m.in. skierować wystąpienie do organu, w działalności którego stwierdził naruszenie wolności i praw człowieka i obywatela, bądź zwrócić się do organu nadrzędnego z wnioskiem o zastosowanie środków przewidzianych w przepisach prawa.
W związku z wątpliwościami prokuratora Marcin Wiącek wyjaśnił, że opisywaną sprawę podjął na podstawie art. 9 pkt 3 ustawy z dnia 15 lipca 1987 r. o RPO. Prowadzi w niej czynności samodzielnie, na podstawie art. 12 pkt 1 powołanej ustawy. Przedmiotem tego postępowania jest prawidłowość reakcji organów państwa na używanie „mowy nienawiści”, czy też stosowanie agresji lub przemocy na tle dyskryminacyjnym.
RPO przyjmuje z uznaniem informację, że Prokuratura Krajowa podejmuje działania, których celem jest zwiększenie skuteczności ścigania sprawców przestępstw z nienawiści, a także o realizowaniu wytycznych Prokuratora Generalnego z 26 lutego 2014 r. w sprawie prowadzenia postępowań o przestępstwa z nienawiści.
W związku z tym prosi o przesłanie kopii sprawozdań z badań prawidłowości prowadzenia postępowań karnych w tej kategorii spraw sporządzanych na koniec każdego półrocza stosownie do punktu III.16 wytycznych Departamentu Postępowania Przygotowawczego, przedstawionych Prokuratorowi Generalnemu za obydwa półrocza 2020 r. oraz za pierwsze półrocze 2021 r.
Analiza tych sprawozdań pozwoli RPO na zajęcie stanowiska, czy reakcja organów ścigania na przestępstwa z nienawiści następuje z należytym poszanowaniem praw i wolności obywatelskich.
W 2020 r. w powszechnych jednostkach organizacyjnych prokuratury zarejestrowano ogółem 1 057 665 spraw karnych, w tym 1658 postępowań o przestępstwa popełnione z pobudek rasistowskich, antysemickich lub ksenofobicznych, co stanowi 0,156 % ogółu zarejestrowanych spraw.
Prokuratorzy prowadzili bądź nadzorowali 1566 postępowań przygotowawczych o wymienione przestępstwa, z czego 1291 zarejestrowano w okresie 2020 roku, natomiast 275 spraw było kontynuowanych z poprzednich okresów sprawozdawczych.
Uwzględniając powyższe założenia, w sprawach w tym okresie najczęściej występowały następujące kwalifikacje prawne czynów:
W pozostałych 38 postępowaniach występowały inne kwalifikacje prawne czynów niż wymienione powyżej.
W 2020 roku w 140 postępowaniach stosowano środki zapobiegawcze wobec 197 osób. Sądy zastosowały tymczasowe aresztowanie wobec 42 osób.
Ponadto prokuratorzy stosowali wolnościowe środki zapobiegawcze wobec podejrzanych, w tym:
Łącznie przedstawiono zarzuty 622 osobom w 507 sprawach, w tym
Na łączną liczbę 218 podejrzanych sprawców czynów z art. 257 k.k. w sumie przedstawiono 472 zarzuty. Wobec 40 sprawców w 32 sprawach zastosowano środki zapobiegawcze, w tym 12 tymczasowych aresztowań, 3 poręczenia majątkowe, 23 dozory Policji i 11 innych środków.
Natomiast na łączną liczbę 81 podejrzanych sprawców czynów z art. 256 § 1 k.k., w sumie przedstawiono 117 zarzutów. Wobec 10 sprawców w 8 sprawach zastosowano środki zapobiegawcze, w tym 5 poręczeń majątkowych, 7 dozorów Policji. 4 zakazy opuszczania kraju i 3 inne środki.
Na łączną liczbę 189 podejrzanych sprawców czynów z art. 119 § 1 k.k., w sumie przedstawiono 259 zarzutów. Wobec 114 sprawców w 80 sprawach zastosowano środki zapobiegawcze, w tym 23 tymczasowe aresztowania, 21 poręczeń majątkowych, 85 dozorów Policji. 14 zakazów opuszczania kraju i 26 innych środków.
Incydentalnie stosowano środki zapobiegawcze w przypadku sprawców czynów z innych kwalifikacji (m.in. art. 255 § 1,2 i 3 k.k., art. 196 k.k., art. 126 a k.k., art. 158 § 1 i 2 k.k., art. 256 § 2 k.k.)).
Na 1566 prowadzonych postępowań:
W 2020 roku zakończono 1548 spraw. Skierowano 304 akty oskarżenia. W 19 sprawach skierowano wnioski do sądu o skazanie bez przeprowadzania rozprawy w trybie art. 335 § 1 kpk, 44 wnioski o warunkowe umorzenie postępowania oraz 7 wniosków z art. 324 k.p.k. (łącznie 374 decyzje tego typu), co stanowi 24,16 % spraw zakończonych w tym okresie.
Najwięcej aktów oskarżenia i wniosków w trybie art. 335 § 1 k.p.k. skierowano w stosunku do sprawców czynów z
Natomiast większość wniosków o warunkowe umorzenie postępowania karnego skierowano w stosunku do sprawców czynów z art. 257 k.k. - 24.
W 2020 roku w 621 sprawach prokuratorzy wydali postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego, w tym 586 spraw umorzono w fazie „in rem” a 35 spraw w fazie „ad personam”.
Z 621 spraw, w których wydano postanowienia o umorzeniu postępowania przygotowawczego „in rem”, najczęściej jako podstawę decyzji wskazano:
W omawianym okresie prokuratorzy umorzyli 262 sprawy wobec niewykrycia sprawcy przestępstwa, co stanowiło 16,92 % ogółu spraw zakończonych.
W tym okresie w 114 sprawach prokuratorzy wydali decyzję o zawieszeniu postępowania. W 367 sprawach wydano postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania.
W tym okresie sądy skazały 421 osób, w tym:
Wobec 11 osób sądy wydały wyroki uniewinniające, w tym 2 prawomocne.
II.519.1055.2021
