Biuletyn Informacji Publicznej RPO

• Rzecznik Praw Obywatelskich pisze do Minister Zdrowia w sprawie procedury otrzymywania przez lekarzy, lekarzy dentystów oraz pielęgniarki i położne uprawnień do wykonywania tych zawodów
• Marcin Wiącek przedstawia min. Izabeli Leszczynie propozycję zmiany legislacyjnej
• AKTUALIZACJA 3.06.2025: Wobec braku stanowiska MZ Marcin Wiącek poprosił Prezesa Rady Ministrów o spowodowanie udzielenia odpowiedzi w tej sprawie
• W odpowiedzi resort podzielił stanowisko RPO ws. potrzeby zmian przepisów, informując, że przy okazji najbliższej nowelizacji aktów prawnych, których problem dotyczy, planowane jest podjęcie stosownych działań legislacyjnych

Wystąpienie RPO dotyczy odpowiednich przepisów ustaw o zawodach lekarza i lekarza dentysty, o zawodach pielęgniarki i położnej, o izbach lekarskich, o samorządzie pielęgniarek i położnych. Rzecznik poddaje pod rozwagę Pani Minister zainicjowanie prac legislacyjnych w celu zmiany tych ustaw. 

Chodzi o to, aby w przypadkach, gdy przeciw ubiegającym się o prawo wykonywania zawodu lekarza, dentysty i pielęgniarki, toczy się postępowanie karne o umyślnie przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, dana osoba w miejsce słów: „Oraz że nie toczy się przeciwko mnie postępowanie karne w sprawie o umyślnie popełnione przestępstwo lub przestępstwo skarbowe" – oświadczała: „Świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia oświadczam, że toczy się przeciwko mnie postępowanie karne za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe”. Jednocześnie Autor oświadczenia miałby wskazać przedmiot postępowania z jego sygnaturą, organ je prowadzący oraz postawione mu zarzuty.

Wymienione ustawy powinny umożliwiać weryfikację w postępowaniu dwuinstancyjnym - odpowiednio przez sąd lekarski albo sąd pielęgniarek i położnych - czy toczące się postępowanie w fazie in personam jest wystarczającą przesłanką do stwierdzenia, że dowody wskazują z dużym prawdopodobieństwem, iż dana osoba, popełniła czyn zabroniony, którego rodzaj wskazuje, że wykonywanie zawodu zagraża bezpieczeństwu pacjentów lub grozi popełnieniem kolejnego czynu zabronionego lub przewinienia zawodowego - co uzasadnia wydanie postanowienia o tymczasowym zawieszeniu postępowania w przedmiocie uzyskania prawa wykonywania zawodu przez taką osobę.

Na co skarży się wnioskodawca

Do Biura RPO wpłynął wniosek odnoszący się do tego problemu. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, okręgowa rada lekarska, przyznaje prawo wykonywania zawodu  osobie, która wykazuje nienaganną postawę etyczną. Za wystarczające uznaje się złożenie oświadczenia:

„Świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia oświadczam, że nie byłem karany za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe oraz że nie toczy się przeciwko mnie postępowanie karne w sprawie o umyślnie popełnione przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, oraz że nie zachodzą okoliczności, które zgodnie z Kodeksem Etyki Lekarskiej oraz innymi przepisami prawa, w rozumieniu wymogu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty, mogłyby mieć wpływ na wykonywanie zawodu lekarza lub lekarza dentysty na terytorium RP”.

Wnioskodawca uważa, że potencjalnie narusza ono zasadę K.p.k., że  oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem oraz art. 42 ust. 3 Konstytucji RP. Argumentuje, że w rozumieniu art. 71 § 1 k.p.k. od momentu przystąpienia do przesłuchania w charakterze podejrzanego albo wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów toczy się postępowanie przeciwko osobie. Jeśli osobą tą jest lekarz lub lekarz dentysta, który nie posiada prawa wykonywania zawodu, a chce o nie wystąpić, to pomimo braku przypisania sprawstwa czynu zabronionego i winy prawomocnym wyrokiem sądu zostaje on poprzez wyżej przytoczone oświadczenie faktycznie ukarany.

Absolwent, przeciwko któremu toczy się postępowanie karne, nie może podjąć pracy w zawodzie mimo niestwierdzenia prawomocnym wyrokiem sądu popełnienia przez niego przestępstwa. To samo dotyczy lekarza mającego to prawo tylko na czas stażu podyplomowego, który zamierza wystąpić o nieograniczone prawo wykonywania zawodu. W ocenie wnioskodawcy, w wyniku postępowania karnego może dojść do faktycznego podwójnego ukarania. Takie osoby nie będą mogły wykonywać zawodu przez cały okres postępowania aż do jego  zakończenia – a w przypadku skazania, do momentu jego zatarcia, nawet, jeśli sąd nie orzeknie zakazu wykonywania zawodu.

Wnioskodawca wskazał, że, jeśli lekarz, przeciwko któremu toczy się postępowanie, otrzymałby prawo wykonywania zawodu i stał się członkiem izby, to jego postępowanie mógłby zostać ocenione bezpośrednio przez samorząd zawodowy, który ma największe kompetencje, aby stwierdzić, czy spełnia standardy zawodu. W jego ocenie taka sytuacja byłaby bardziej obiektywna i uczciwa.

Stanowisko RPO

Argumenty wniosku są co do zasady trafne, lecz nie naruszenie art. 42 ust. 3 Konstytucji RP stanowi istotę problemu. Toczące się postępowanie karne jest tylko przesłanką, która w sposób nieproporcjonalny ogranicza dostęp do wykonywania zawodu lekarza i lekarza dentysty. Regulacji tej można zatem postawić zarzut naruszenia art. 65 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, gdyż istnieje w systemie prawa inne rozwiązanie (art. 77 u.i.l.), które umożliwia osiągnięcie tożsamego efektu przy zachowaniu przesłanek proporcjonalności.

Zgodnie z art. 65 ust. 1 Konstytucji „Każdemu zapewnia się wolność wyboru i wykonywania zawodu oraz wyboru miejsca pracy. Wyjątki określa ustawa". Trybunał Konstytucyjny podkreślał m.in., że nakazuje on ustawodawcy „zapewnić możliwość wyboru zawodu i miejsca pracy oraz możliwość wykonywania zawodu w sposób wolny od zewnętrznej ingerencji, w możliwie najszerszym zakresie". Wolność ta oznacza generalny zakaz adresowany do władz publicznych wprowadzania ograniczeń swobodnego decydowania przez jednostkę o podjęciu, kontynuowaniu i zakończeniu pracy określonego rodzaju, w określonym zawodzie, miejscu oraz dla określonego pracodawcy. Nie ma ona jednak charakteru absolutnego.

Art. 65 ust. 1 Konstytucji RP upoważnia ustawodawcę do ustanawiania wyjątków od wolności wykonywania zawodu. Kwestia zakresu dopuszczalnych ograniczeń nie może być w tej sprawie rozpatrywana w oderwaniu od powierzonej konstytucyjnie samorządowi zawodowemu lekarzy pieczy nad należytym wykonywaniem zawodu. Art. 17 ust. 1 Konstytucji RP przewiduje możliwość tworzenia w drodze ustawy samorządów zawodowych, reprezentujących osoby wykonujące zawody zaufania publicznego i sprawujących pieczę nad należytym wykonywaniem tych zawodów w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony.

Wypowiadając się o art. 17 ust. 1 Konstytucji RP, TK wskazał, że precyzuje on cel i granice sprawowanej przez samorządy zawodowe pieczy nad należytym wykonywaniem zawodów zaufania publicznego. Piecza ta ma być sprawowana w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony. Jej celem ma być przestrzeganie właściwej jakości czynności składających się na wykonywanie tych zawodów.

TK podkreślał także, że konstytucyjna wolność wykonywania zawodu zaufania publicznego musi być wręcz poddana reglamentacji prawnej, zwłaszcza gdy chodzi o uzyskanie prawa wykonywania tego zawodu, wyznaczenie sposobów i ram jego wykonywania, a także określenie powinności wobec państwa czy samorządu zawodowego. Wolność wykonywania zawodu nie tylko nie kłóci się z regulowaniem przez państwo szeregu kwestii związanych tak z samym wykonywaniem zawodu, jak i ze statusem osób zawód ten wykonujących, ale wręcz zakłada potrzebę tego typu regulacji, zwłaszcza gdy chodzi o zawód zaufania publicznego.

W rozpatrywanej sprawie, spośród trzech odrębnych wolności, gwarantowanych w art. 65 ust. 1 Konstytucji RP, a więc: wolności wyboru zawodu, wolności wykonywania zawodu oraz wolności wyboru miejsca pracy, tylko wolność wykonywania zawodu, pozostaje w związku z treścią art. 17 ust. 1 Konstytucji RP. Tylko ona może doznawać ograniczeń wskutek pieczy nad należytym wykonywaniem zawodu. Jak stwierdził Trybunał w wyroku z 18 lutego 2004 r., sygn. akt P 21/02 , ingerencja taka jest dopuszczalna na warunkach przewidzianych w art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, tj. w drodze ustawy i ze względu na wartości enumeratywnie tam wyliczone, nadto w zakresie proporcjonalnym, tj. niezbędnym dla ochrony tych wartości. Przy czym nie może ona naruszać istoty wolności i praw. Zgodnie z ustalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego ograniczenia praw konstytucyjnych są zgodne z zasadą proporcjonalności, jeżeli: umożliwiają efektywną realizację założonych celów; są konieczne, tzn. nie jest możliwe zrealizowanie danych celów za pomocą mniej restryktywnych środków; ich efekty pozostają w odpowiedniej proporcji do ciężarów nakładanych przez nie na jednostkę.

Wnioskodawca trafnie wskazał na istnienie procedury weryfikacyjnej zdatności ubiegającego się o prawo wykonywania zawodu lekarza już na etapie toczącego się postępowania karnego. Art. 77 ust. 1 u.i.l. w związku z art. 77 ust. 6 zd. pierwsze u.i.l. pozwala bowiem w pełni realizować uprawnienie samorządu zawodowego z art. 17 ust. 1 Konstytucji RP do sprawowania pieczy nad należytym wykonywaniem zawodu lekarza i lekarza dentysty w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony. Za wystarczające należy uznać, w ramach czynności sprawdzających, o których mowa w art. 55 ust. 1 pkt 1 u.i.l., w postępowaniu w przedmiocie przewinienia zawodowego, o którym mowa w art. 53 u.i.l., sprawdzenie czy toczące się przeciwko lekarzowi i lekarzowi dentyście postępowanie karne uzasadnia wszczęcie postępowania wyjaśniającego, o którym mowa w art. 55 ust. 1 pkt 2 u.i.l.

Należy zatem rozważyć zmianę art. 6 ust. 2 pkt 2 u.z.l.

Zaproponowane rozwiązania są tylko jednymi z wielu prowadzących do rozwiązania problemu nieproporcjonalnych ograniczeń dostępu do wykonywania zawodu lekarza, lekarza dentysty, pielęgniarki i położnej.

Marcin Wiącek prosi Panią Minister o odniesienie się do problemu oraz o poinformowanie o stanowisku.

Pismo do premiera Donalda Tuska 

Do RPO wpłynął wniosek o zbadanie konstytucyjności ograniczeń dostępu do zawodu lekarza, lekarza dentysty, pielęgniarki oraz położnej, wynikającego z art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, art. 29 ust. 4 ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej, art. 77 ustawy o izbach lekarskich oraz art. 54 ustawy o samorządzie pielęgniarek i położnych.

15 lutego 2024 r. RPO zwrócił się do Minister Zdrowia o rozważenie zainicjowania prac legislacyjnych ukierunkowanych na rozwiązanie problemu. Przedstawił również propozycję zmian pozwalających na usunięcie niekonstytucyjności przepisów. 

Na to wystąpienie RPO nie otrzymał odpowiedzi, w związku z czym ponownie wystąpił do MZ 17 grudnia 2024 r. Dotychczas nie wpłynęło jednak  jakiekolwiek stanowisko resortu.

Dlatego RPO przedkłada premierowi kopie obu wystąpień, z prośbą o spowodowanie udzielenia odpowiedzi.

Odpowiedź Urszuli Demkow, podsekretarz stanu w MZ

Należy wskazać, że zarówno art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2024 r. poz. 1287, z późn. zm.), zwanej dalej: „ustawa ozlild”, jak również art. 29 ust. 4 ustawy z dnia 15 lipca 2011 r. o zawodach pielęgniarki i położnej (Dz. U. z 2024 r. poz. 814, z późn. zm.), zwanej dalej: „ustawą ozpip” regulują w jaki sposób można wykazać spełnienie wymogu w zakresie szeroko pojętych kwalifikacji pozamerytorycznych, tj. nieodnoszących się ściśle do uzyskanego wykształcenia, w procesie uzyskiwania prawa wykonywania zawodu. W przypadku lekarzy i lekarzy dentystów ustawa ozlild wspomina w art. 5 ust. 1 pkt 5 o „nienagannej postawie etycznej”, którą potwierdza oświadczenie o następującej treści: "Świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia oświadczam, że nie byłem karany za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe oraz że nie toczy się przeciwko mnie postępowanie karne w sprawie o umyślnie popełnione przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, oraz że nie zachodzą okoliczności, które zgodnie z Kodeksem Etyki Lekarskiej oraz innymi przepisami prawa, w rozumieniu wymogu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty, mogłyby mieć wpływ na wykonywanie zawodu lekarza lub lekarza dentysty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej . W przypadku zaś pielęgniarek ustawodawca posłużył się następującą konstrukcją- zgodnie z art. 29 ust.1 pkt 6 ustawy ozpip prawo wykonywania
zawodu pielęgniarki przysługuje obywatelowi państwa członkowskiego Unii Europejskiej, jeżeli przedstawi zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze lub organizacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej, że nie został pozbawiony prawa wykonywania zawodu lub prawo to nie zostało zawieszone i nie toczy się przeciwko niemu postępowanie w sprawie pozbawienia lub zawieszenia prawa wykonywania zawodu. Jak stanowi zaś ust. 4 przytaczanego artykułu, w przypadku gdy odpowiednie władze lub organizacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej nie wydają zaświadczeń, o których mowa w ust. 1 pkt 6, za wystarczające uznaje się złożenie oświadczenia następującej treści: "Świadoma(y) odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia oświadczam, że nie byłam(em) karana(y) za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe oraz że nie toczy się przeciwko mnie postępowanie karne w sprawie o umyślnie popełnione przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, oraz że nie zachodzą okoliczności, które zgodnie z zasadami etyki zawodowej mogłyby mieć wpływ na wykonywanie zawodu pielęgniarki na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej". Oświadczenie powinno również zawierać imię i nazwisko pielęgniarki, oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia oraz podpis pielęgniarki. Analogiczne rozwiązania zastosowano również w odniesieniu do zawodu położnej (vide: art. 32 ust.1 pkt 6 w zw. z art. 32 ust.4 ustawy ozpip).

Minister Zdrowia po gruntownej analizie przywołanych regulacji, podziela wyrażone w piśmie Rzecznika Praw Obywatelskich spostrzeżenia, zgodnie z którymi obecne unormowania omawianych kwestii de facto uniemożliwiają osobom wobec których toczy się postępowanie przygotowawcze w fazie „in personam” (tj. już po postawienia zarzutów konkretnej osobie) wpis do rejestru lekarzy/lekarzy dentystów, co może z kolei stać w sprzeczności z konstytucyjną zasadą domniemania niewinności (art. 42 ust. 3 Konstytucji RP) oraz wolności wykonywania zawodu (art. 65 Konstytucji RP).

Warto podkreślić, że Konstytucja RP dopuszcza reglamentację zawodu zaufania publicznego, pod warunkiem zachowania proporcjonalności (art. 31 ust. 3) i ochrony wartości publicznych, w tym bezpieczeństwa pacjentów. Zgodnie z treścią przywołanego przepisu, ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw. W związku z powyższym zasadnym wydaje się postawienie pytania, czy przepisy art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy ozlild oraz 29 ust.1 pkt 6 w zw. z art. 29 ust. 4 ustawy ozpip nie stosują ograniczeń nierespektujących opisanej wyżej zasady proporcjonalności, albowiem eliminują możliwość ubiegania się o prawo wykonywania zawodu lekarz/lekarzy dentystów, jak również pielęgniarek i położnych, dla osób, które nie tylko nie zostały skazane prawomocnym wyrokiem, ale wobec których żaden nawet nie zapadł, w związku z czym w świetle prawa, szczególnie zaś mając na względzie zasadę domniemania niewinności stanowiącą jeden z fundamentów aksjologicznych demokratycznego państwa prawnego, są niewinne.

Niebagatelne znaczenie w omawianym przypadku ma również okoliczność, zgodnie z którą obowiązujące przepisy samorządowe [np. art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich (Dz.U. z 2021 r. poz. 1342 oraz Dz. U. z 2023 r. poz. 1234), zwanej dalej: „ustawą oil” oraz art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 1 lipca 2011 r. o samorządzie pielęgniarek i położnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 628 oraz Dz.U. z 2025 r. poz. 619), zwanej dalej: „ustawą ospip”] już dziś umożliwiają czasowe zawieszenie prawa wykonywania zawodu przez sąd lekarski lub sąd pielęgniarek i położnych w sytuacji zgromadzenia dowodów o zagrożeniu dla pacjentów, jednakże odnoszą się jedynie do osób już posiadających prawo wykonywania zawodu. Zgodnie z treścią pierwszego ze wspomnianych przepisów, w przypadku gdy zebrane dowody wskazują z dużym prawdopodobieństwem, że lekarz, którego dotyczy postępowanie, lub obwiniony popełnił ciężkie przewinienie zawodowe, a rodzaj tego przewinienia wskazuje, że wykonywanie przez obwinionego zawodu lekarza zagraża bezpieczeństwu pacjentów lub grozi popełnieniem kolejnego przewinienia zawodowego, sąd lekarski, na wniosek rzecznika odpowiedzialności zawodowej, wydaje postanowienie o tymczasowym zawieszeniu prawa wykonywania zawodu albo o ograniczeniu zakresu czynności w wykonywaniu zawodu lekarza przez obwinionego na okres do roku. Zgodnie zaś z brzmieniem art. 54 ust. 1 ustawy ospip, w przypadku gdy zebrane w postępowaniu wyjaśniającym lub przeprowadzone przed sądem pielęgniarek i położnych dowody wskazują z dużym prawdopodobieństwem, że osoba obwiniona popełniła przewinienie zawodowe, a rodzaj tego przewinienia wskazuje, że wykonywanie przez osobę obwinioną zawodu zagraża bezpieczeństwu pacjentów lub grozi popełnieniem kolejnego przewinienia zawodowego, sąd pielęgniarek i położnych może wydać postanowienie o tymczasowym zawieszeniu prawa wykonywania zawodu przez osobę obwinioną na okres nieprzekraczający 12 miesięcy.

Przybliżone wyżej uregulowania wyposażają samorządy zawodowe w skuteczne narzędzia prawne służące sprawowaniu pieczy nad dostępem do zawodu i niedopuszczania do niego osób, wobec których istnieją zastrzeżenia natury deontologicznej, jednakże nie dotyczą sytuacji prawnej osób (kandydatów), którzy dopiero ubiegają się o stosowne prawo, co skutkuje swego rodzaju luką regulacyjną wymagającą uzupełnienia.

W tym kontekście warto jeszcze wspomnieć o wyroku NSA z dnia 19 maja 2011 r. o sygn. II OSK 426/10 uznał, że organy przyznające prawo do wykonywania zawodu powinny uwzględniać charakter zarzutów i dowody, a nie opierać się wyłącznie na samej okoliczności, że postępowanie jest w toku. Przywołane orzeczenie podkreśla zatem konieczność analizy ad casum, a nie automatycznego stosowania zakazu. Pomimo wskazówki interpretacyjnej, którą dostarcza nam judykatura, należy podkreślić, że orzeczenia sądowe na terenie Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowią, co do zasady, źródła prawa, albowiem nie mieszczą się w zamkniętym katalogu, który statuuje art. 87 ust.1 i 2 Konstytucji RP, co w konsekwencji rodzi potrzebę pochylenia się nad postulatami odnoszącymi się do nowelizacji analizowanych przepisów w zakresie, w jakim budzą one zastrzeżenia natury prawnej.

W oparciu o zgłoszone uwagi i poczynioną wyżej ocenę, w ramach potencjalnej modyfikacji przepisów art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy ozlild, art. 29 ust. 4 oraz art. 32 ust. 4 ustawy ozpip warto zastanowić się np. nad wprowadzeniem rozszerzonego oświadczenia, zgodnie z którym dany kandydat składa de facto dwa oświadczenia: jedno o braku prawomocnych skazań za umyślne przestępstwa lub umyślne przestępstwa skarbowe, zaś drugie o toczącym się postępowaniu karnym (z podaniem informacji tj.: sygnatura, etap i organu prowadzący). Dodatkową gwarancją w omawianym zakresie mogłoby być obwarowanie składania ww. oświadczeń rygorem odpowiedzialności karnej za podawanie fałszywych informacji [art. 233 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r.- kodeks karny (Dz.U. z 2025 r. poz. 383)]. W sytuacji, gdy przeciwko danej osobie toczy się postępowanie (ale jeszcze nie jest zakończone), właściwy organ samorządu zawodowego (np. wspomagany przez Komisję Etyki i Kwalifikacji Okręgowej Rady Lekarskiej- w przypadku lekarzy i lekarzy dentystów) mógłby oceniać ciężar zarzutów i ich wpływ na kwestie bezpieczeństwa pacjenta. Gdyby ocena skutkowała odmową wpisu/przyznania prawa wykonywania zawodu, kandydatowi mogłoby np. przysługiwać odwołanie do Naczelnego Sądu Lekarskiego (gdy mowa o lekarzach i lekarzach dentystach. Bliźniacze rozwiązania można by zastosować w odniesieniu do pielęgniarek i położnych).

Przekładając powyższe rozwiązanie na praktyczny aspekt, można wskazać, że np. zarzuty przeciwko zdrowiu pacjent miałyby nieco inny ciężar niż te niezwiązane z wykonywaną profesją (np. drobne wykroczenia skarbowe). Analogicznie, późna faza postępowania (np. sytuacja, gdy postępowanie przygotowawcze z momentem wniesienia aktu oskarżenia do sądu przeistacza się w postępowanie sądowe, zaś podejrzany otrzymuje status oskarżonego) wskazuje na większą stabilność i uprawdopodobnienie oskarżenia aniżeli wczesny etap postępowania (np. zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa czy przesłuchanie w charakterze podejrzanego).

Reasumując, Minister Zdrowia podziela stanowisko, zgodnie z którym istnieje potrzeba zmian przepisów w omawianym zakresie, jednocześnie informując, że przy okazji najbliższej nowelizacji aktów prawnych, których opisany problem dotyczy, planowane jest podjęcie stosownych działań legislacyjnych. Tytułem uzupełnienia, należy podkreślić, że zaproponowane w przedmiotowym piśmie rozwiązania mają wyłącznie charakter przykładowy i dopiero w toku prac legislacyjnych okaże się, jaki konkretnie kształt przyjmą modyfikowane przepisy. 

II.510.701.2023