Biuletyn Informacji Publicznej RPO

Rzecznik Praw Obywatelskich złożył do Trybunału Konstytucyjnego wniosek w sprawie stosowania przez organy – w drodze analogii – regulacji cywilnoprawnej, jaką jest skarga pauliańska, do dochodzenia należności publicznoprawnych, w tym zobowiązań podatkowych.

Praktyka korzystania ze skargi pauliańskiej przez fiskusa

Aktualnie fiskus może wystąpić z powództwem cywilnym przeciwko osobie, która np. otrzymała nieruchomość w drodze darowizny od podatnika, mającego zaległości podatkowe. Po tym, jak organ uzyska korzystny dla siebie wyrok stwierdzający bezskuteczność darowizny, może prowadzić postępowanie egzekucyjne z tej nieruchomości, z pierwszeństwem przed innymi wierzycielami. Taką interpretację dopuszcza obecnie ujednolicona i utrwalona praktyka orzecznicza Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych, pomimo tego, że regulacje podatkowe w tym zakresie milczą.

Rzecznik interweniował w tej sprawie u Ministra Finansów, jednak ten stwierdził, że nie ma podstaw do zmiany przepisów.

Wobec tego, Rzecznik Praw Obywatelskich zdecydował o konieczności zakwestionowania przed Trybunałem Konstytucyjnej znaczenia art. 527 i nast. Kodeksu Cywilnego (skarga pauliańska), jakie nadała mu praktyka orzecznicza. Rzecznik stoi na stanowisku, zgodnie z którym korzystanie przez fiskusa z instytucji skargi pauliańskiej na zasadzie analogii (tzw. analogia legis), wobec braku jasnych regulacji w prawie daninowym, jest niezgodne
z Konstytucją RP.

Argumenty Rzecznika

Po pierwsze, zdaniem Rzecznika dopuszczenie przez orzecznictwo możliwości przeniesienia cywilistycznej instytucji skargi pauliańskiej na grunt zupełnie innej gałęzi prawa, jaką jest prawo podatkowe, stoi w sprzeczności z zasadą poprawnej legislacji (art. 2 Konstytucji RP). W tym przypadku ustawodawca pozostawił organom stosującym prawo nadmierną swobodę interpretacyjną, co doprowadziło do niedopuszczalnego odwołania się do konstrukcji wnioskowania z analogii na niekorzyść obywatela.

Po drugie, narusza zasadę zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa (art. 2 Konstytucji RP), ponieważ stawia w uprzywilejowanej sytuacji Skarb Państwa.
W ocenie Rzecznika fiskus nie może bez dostatecznego umocowania ustawowego wykorzystywać instytucji cywilnoprawnych dla realizacji swoich uprawnień władczych, w sytuacji gdy dysponuje możliwością korzystania ze środków wprost uregulowanych w prawie daninowym.

Znaczenie zaskarżonego przez Rzecznika przepisu narusza zasadę zaufania obywatela do państwa i stanowionego prawa także z perspektywy gwarancji praw jednostki, która nabywa rzecz lub prawo majątkowe od podmiotu zobowiązanego do uiszczenia należności publicznoprawnej.

Po trzecie, wykreowanie nadmiarowych gwarancji instytucjonalnych dla Skarbu Państwa dochodzącego należności publicznoprawnych, nie przewidzianych wprost w przepisach podatkowych, godzi w zasadę powszechności ponoszenia danin publicznych określonych w ustawie (art. 84 Konstytucji RP).