Kasacja w sprawie rażącego naruszenia przepisów postępowania, stanowiącego bezwzględną przyczynę odwoławczą z dnia 2022-04-29.
Kasacja w sprawie rażącego naruszenia przepisów postępowania, stanowiącego bezwzględną przyczynę odwoławczą.
Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł kasację od prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Ch. z dnia 21 sierpnia 2017 r. Na podstawie art. 521 § 1 k.p.k. zaskarżył powyższe orzeczenie w części, tj. w zakresie punktu I sentencji, na korzyść skazanego G. Ż.
Powołując się na przepis art. 523 § 1 k.p.k., zaskarżonej części wyroku RPO zarzucił rażące naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., stanowiące bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k., polegające na skazaniu G. Ż. za zachowania zakwalifikowane jako czyn ciągły z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., popełniony w okresie od maja 2011 r. do marca 2014 r., pomimo tego, że zachowania te stanowiły element czynu ciągłego z art. 270 § 1 k.k., art. 272 k.k., art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k., popełnionego w okresie od 5 sierpnia 2009 r. do września 2014 r., za dokonanie którego G. Ż. skazany został wcześniejszym wyrokiem Sądu Rejonowego w Ch. z dnia 23 grudnia 2015 r., a który stał się prawomocny w dniu 6 października 2016 r.
Wobec powyższego Rzecznik wniósł o uchylenie kwestionowanego wyroku w zaskarżonej części oraz umorzenie postępowania co do czynu przypisanego skazanemu w punkcie I sentencji.
Sąd Najwyższy orzekł, iż kasacja okazała się zasadna i to w stopniu oczywistym uzasadniającym jej uwzględnienie na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k. Porównanie opisów czynów zamieszczonych w odpowiednich częściach wyroku kwestionowanego oraz wyroku uprzednio wydanego, jak również analiza materiału aktowego obu spraw, nie pozostawia wątpliwości co do tego, że oba skazania dotyczyły tożsamych okoliczności, inkryminowane zaś zachowania G. Z. cechował ten sam modus operandi, tj. wykorzystywanie tożsamości i fałszowanie podpisów własnego brata na dokumentach pracowniczych oraz bankowych. Biorąc pod uwagę, że okres objęty kwestionowanym orzeczeniem zawiera się w całości w ramach cezur czasowych wynikających z uprzedniego, prawomocnego skazania, nadto zaś mając na względzie, że przestępstwo kwalifikowane z art. 12 k.k, ma charakter jednoczynowy, wcześniej wydany i prawomocny wyrok w sprawie sprzeciwiał się prowadzeniu nowego postępowania - a w konsekwencji skazaniu - także co do tych zachowań, stanowiących elementy czynu ciągłego, które wprost nie zostały objęte wyrokiem wcześniejszym, i to bez względu na okoliczność, czy wiedza o tych zachowaniach nie była dostępna organom ścigania (postępowania karnego), czy też z innych przyczyn nie wypowiedziano się o nich w treści wcześniej wydanego wyroku.