Kasacja w sprawie rażącego i mającego istotny wpływ na treść wyroku naruszenia prawa materialnego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy czyn przypisany ukaranemu nie wyczerpywał znamion tego wykroczenia z dnia 2022-03-04.
Kasacja w sprawie rażącego i mającego istotny wpływ na treść wyroku naruszenia prawa materialnego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy czyn przypisany ukaranemu nie wyczerpywał znamion tego wykroczenia.
Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł kasację od prawomocnego wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w S. z dnia 9 czerwca 2020 r. Na podstawie art. 110 § 1 k.p.w. zaskarżył powyższe orzeczenie w całości na korzyść ukaranego J. K.
Powołując się na przepis art. 111 k.p.w. wyrokowi temu Rzecznik zarzucił rażące i mające istotny wpływ na jego treść naruszenie prawa materialnego, tj. art. 116 § 1 k.w. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy czyn przypisany ukaranemu nie wyczerpywał znamion tego wykroczenia.
RPO wniósł zatem o uchylenie zaskarżonego wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w S. i uniewinnienie J. K. od popełnienia przypisanego mu wykroczenia.
Rzecznik wskazał, iż na gruncie przedmiotowej sprawy, Sąd Rejonowy w S. uznał, że J. K. popełnił przypisane mu wykroczenie z art. 116 § 1 k.w., ponieważ wiedział o tym, że po powrocie zza granicy jest poddany kwarantannie. W związku z tym, należy rozważyć, czy sam powrót do kraju zza granicy (i objęcie kwarantanną) jest równoznaczne z podejrzeniem o nosicielstwo w rozumieniu u.z.z.z. W ocenie Rzecznika takie stwierdzenie nie jest uprawnione i stanowi niedopuszczalną wykładnię rozszerzającą zastosowanie art. 116 § 1 pkt 3 k.w. na osoby, wobec których nie tylko nie udowodniono, ale nawet nie uprawdopodobniono w żaden sposób, że miały styczność ze źródłem zakażenia. Samo przekroczenie przez obwinionego granicy państwowej i objęcie z tego powodu kwarantanną nie czyni z J. K. osoby podejrzanej o nosicielstwo choroby zakaźnej, wobec której zastosowanie może mieć przepis art. 116 § 1 pkt 3 k.w.
Sąd Najwyższy orzekł, iż kasacja okazała się oczywiście zasadna. Rzecznik Praw Obywatelskich ma bowiem rację wskazując, że zaskarżony wyrok zapadł z rażącą obrazą prawa materialnego, tj. przepisu art. 116 § 1 k.w., które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia. Słusznie autor nadzwyczajnego środka zaskarżenia zauważył, że w przedmiotowej sprawie nie zostały zrealizowane znamiona podmiotu czynu zabronionego z art. 116 § 1 k.w. Skazanie obwinionego było w tej sytuacji oczywiście niesłuszne (art. 537 § 2 k.p.k. w zw. z art. 112 k.p.w.) i w konsekwencji należało uchylić zaskarżony wyrok nakazowy i uniewinnić J. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu.