Sprawy generalne Rzecznika Praw Obywatelskich

Kasacja w sprawie rażącego i mającego istotny wpływ na treść wyroku naruszenia prawa materialnego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy czyn przypisany obwinionemu nie wyczerpywał znamion tego wykroczenia.

M. N. został obwiniony o to, że w dniu 10 kwietnia 2020 r. w W., kierował pojazdem nie mając wymaganych uprawnień, tj. o czyn z art. 94 § 1 k.w. W tym samym miejscu i czasie naruszył zakaz przemieszczania się bez uzasadnionego powodu w związku z COVID-19, tj. o czyn z art. 54 k.w. Sąd Rejonowy w W. wyrokiem z dnia 21 maja 2020 r. uznał obwinionego M. N. za winnego popełnienia zarzuconych mu wykroczeń opisanych w pkt.1 i 2 części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 94 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 złotych.

Rzecznik Praw Obywatelskich zauważył, że przepis mający charakter przepisu blankietowego zupełnego (art. 54 k.w.) nie może stanowić samodzielnej podstawy do ukarania, ponieważ nie pozwala adresatowi zorientować się co do treści ustanowionego zakazu lub nakazu. Może on jedynie wyciągnąć wniosek, że ma obowiązek przestrzegania pewnych zasad zapewniających ochronę porządku publicznego w miejscach publicznych, zasad skonkretyzowanych w przepisach podustawowych. Treść art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. nakazuje sądowi przytoczyć w podstawie prawnej skazania także mający zastosowanie przepis porządkowy. W niniejszej sprawie, Sąd ani w sentencji wyroku, ani w części wstępnej wyroku nie wskazał przepisów dopełniających znamiona czynu zabronionego, które pozwalałyby na zastosowanie sankcji z art. 54 k.w. Zachowanie obwinionego M. N., polegające na naruszeniu zakazu przemieszczania się bez uzasadnionego powodu w związku z wystąpieniem stanu epidemii, nie wypełniło znamion wykroczenia z art. 54 k.w. jak i żadnego innego czynu zabronionego. Uzasadniony jest zatem wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie M. N. w zakresie popełnienia wykroczenia z art. 54 k.w.