Skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego w przedmiocie określenia w podatku od towarów i usług kwoty nadwyżki podatku z dnia 2021-04-16.
Skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego w przedmiocie określenia w podatku od towarów i usług kwoty nadwyżki podatku.
Rzecznik Praw Obywatelskich zaskarżył w całości wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 25 lutego 2021 r. oddalający skargę T.R. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia 21 stycznia 2020 r., utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 25 czerwca 2019 r., w zakresie punkt 2, tj. w przedmiocie określenia w podatku od towarów i usług kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za lipiec 2018 r.
Rzecznik zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 89a ust. 2 pkt 5 ustawy VAT w zw. z art. 91 ust. 3 Konstytucji oraz w zw. z art. 90 ust. 1 i 2 oraz art. 273 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej poprzez jego zastosowanie i uznanie, że podatnik nie jest uprawniony do obniżenia podatku należnego z tytułu nieściągalnych wierzytelności po upływie dwuletniego terminu, o którym mowa w tym przepisie, liczonego od końca roku, w którym wystawione zostały faktury obejmujące te wierzytelności, co było konsekwencją nieuprawnionego przyjęcia, że ustawodawca dokonał prawidłowej implementacji art. 90 ust. 1 i 2 Dyrektywy z uwzględnieniem zasad neutralności i proporcjonalności podatku VAT, w sytuacji, w której zasady te oraz zasada skuteczności ograniczająca autonomię proceduralną państw członkowskich nakazywały odmówić zastosowania tego przepisu z uwagi na zasadę pierwszeństwa prawa unijnego przed prawem krajowym - co w konsekwencji doprowadziło do bezzasadnego oddalenia skargi.
Rzecznik zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu także naruszenie art. 90 ust. 1 i 2 w zw. z art. 273 Dyrektywy poprzez jego niezastosowanie będące konsekwencją uznania, że swoboda regulacyjna ustawodawcy krajowego pozwalała mu na wprowadzenie cezury czasowej na dokonanie korekty podstawy opodatkowania w ramach ulgi na złe długi, w sytuacji, w której przepis ten powinien znaleźć bezpośrednie zastosowanie w związku z niezgodnością z nim art. 89a ust. 2 pkt 5 ustawy VAT - co było efektem nieprawidłowej implementacji art. 90 ust. 1 i 2 Dyrektywy.
W oparciu o art. 174 pkt 2 p.p.s.a. Rzecznik zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu również naruszenie przepisów postępowania, tj.: art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 89a ust. 2 pkt 5, art. 91 ust. 3 Konstytucji oraz w zw. z art. 90 ust. 1 i 2 i art. 273 Dyrektywy poprzez bezzasadne oddalenie skargi; art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 267 TFUE oraz w zw. z art. 45 ust. 1 Konstytucji poprzez sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sposób wadliwy i zaniechania wystąpienia do TSUE z pytaniem prejudycjalnym w zakresie zgodności art. 89a ust. 2 pkt 5 ustawy o VAT z art. 90 ust. 1 i 2 w związku z art. 273 Dyrektywy, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Mając na względzie przedstawione wyżej zarzuty, Rzecznik wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i rozpoznanie skargi, ewentualnie wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez WSA, ewentualnie, gdyby sąd nie uwzględnił argumentacji Rzecznika o bezpośredniej skuteczności norm prawa unijnego w przedmiotowej sprawie, Rzecznik wniósł o skierowanie przez NSA do TSUE pytań prejudycjalnych dotyczących wykładni przepisów prawa unijnego.