Skarga nadzwyczajna od wyroku Sądu Okręgowego z powództwa przeciwko bankowi o zapłatę z dnia 2021-03-17.
Skarga nadzwyczajna od wyroku Sądu Okręgowego z powództwa przeciwko bankowi o zapłatę.
Na podstawie art. 89 § 1 pkt 1 i pkt 2 UoSN zaskarżonemu wyrokowi Rzecznik Praw Obywatelskich zarzucił rażące naruszenie prawa materialnego, tj.: art. 3851 § 1 ustawy - Kodeks cywilny w zw. z art. 3851 § 3 k.c. - poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że klauzule regulujące tzw. spread walutowy zawarte w § 7 ust. 1 i § 11 ust. 5 umowy kredytu, nie określają głównych świadczeń stron umowy kredytu bankowego (indeksowanego); art. 58 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię, wyrażającą się w uznaniu, że umowa kredytu jest ważna i wykonalna, jeżeli dokona się z niej eliminacji klauzul niedozwolonych zgodnie z treścią 3851 § 1 k.c.; art. 410 § 2 k.c. w zw. z art. 405 k.c. poprzez jego niezastosowanie i niedokonanie wzajemnego rozliczenia stron.
Na podstawie art. 89 § 1 UoSN zaskarżonemu wyrokowi Rzecznik zarzucił naruszenie art. 2, art. 45 ust. 1 i art. 76 Konstytucji.
Mając na uwadze powyższe, w oparciu o dyspozycję art. 91 § 1 UoSN RPO wniósł o uchylenie przez Sąd Najwyższy wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 24 maja 2017 r. w całości i przekazanie sprawy temu sądowi do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy orzekł, iż skarga nadzwyczajna nie zasługuje na uwzględnienie. Zarzuty sformułowane w pkt 1 i pkt 2 petitum skargi nadzwyczajnej opierają się na założeniu rażącego naruszenia prawa materialnego, do jakiego miało dojść poprzez przyjęcie przez Sąd Okręgowy błędnej wykładni przepisów Kodeksu cywilnego. Tymczasem przyjęcie przez sąd meriti jednego z kilku możliwych rezultatów wykładni określonej normy, nie może stanowić naruszenia prawa. Skoro bowiem dany przepis może być interpretowany w różny sposób, przypisanie mu określonego znaczenia, mieszczącego się w granicach tej interpretacji, nie będzie oznaczało błędnej wykładni (a zwłaszcza rażąco błędnej), lecz obranie jednej z możliwych interpretacji. Nie można więc czynić zarzutu rażącego naruszenia prawa z racji nieantycypowania, przez sąd wydający orzeczenie, kierunku przyszłych rozstrzygnięć. Uchylenie prawomocnego wyroku ze względu na jego niezgodność z wykreowaną po jego wydaniu linią orzeczniczą podważałoby w sposób fundamentalny zasadę pewności prawa. Sąd Najwyższy wskazał też, że powołane przez skarżącego w petitum skargi nadzwyczajnej na podstawie art. 89 § 1 u.SN przepisy Konstytucji mogą być rozpatrywane jedynie jako element argumentacji zmierzającej do wykazania zaistnienia przesłanki ogólnej skargi nadzwyczajnej. Jednak wobec niestwierdzenia naruszeń mogących stanowić przesłankę szczegółową kontroli nadzwyczajnej, badanie przesłanki funkcjonalnej jest niemożliwe.