Kasacja w sprawie rażącego i mającego istotny wpływ na treść wyroku naruszenia przepisów prawa materialnego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji gdy czyn przypisany obwinionemu nie wyczerpywał znamion wykroczenia z dnia 2021-02-15.
Kasacja w sprawie rażącego i mającego istotny wpływ na treść wyroku naruszenia przepisów prawa materialnego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji gdy czyn przypisany obwinionemu nie wyczerpywał znamion wykroczenia.
M.Z. został obwiniony o to, że w dniu 17 kwietnia 2020 r. nie zastosował się do zakazu przemieszczania się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej osób przebywających na tym obszarze w związku z ogłoszonym stanem epidemii w ten sposób, że bez uzasadnienia opuścił miejsce zamieszkania w innym celu niż zaspokojenie niezbędnych potrzeb związanych z bieżącymi sprawami życia codziennego i przemieszczał się jako pasażer pojazdu tj. o wykroczenie z art. 54 k.w. w związku z § 5 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 marca 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii. Sąd Rejonowy uznał obwinionego za winnego zarzucanego mu czynu i wymierzył mu karę nagany.
Rzecznik Praw Obywatelskich podkreślił, że przedmiotem ochrony art. 54 k.w. jest porządek i spokój w miejscach publicznych oraz zasady zachowania się tam zawarte w przepisach wydanych z upoważnienia ustawowego. § 5 Rozporządzenia zawiera natomiast generalny zakaz przemieszczania, przekracza zatem delegację ustawową na podstawie, której rozporządzenie to zostało wydane. Niekonstytucyjny przepis wskazanego rozporządzenia nie może wypełniać blankietowej normy art. 54 k.w. Konsekwencją tego jest przyjęcie, iż zachowanie obwinionego opisane w wyroku Sądu Rejonowego w R. nie stanowi wykroczenia.
Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i uniewinnił M.Z. od popełnienia zarzucanego mu czynu. Sąd podkreślił, że w kasacji zasadnie wskazano na wadliwość przyjęcia możliwości dopełnienia dyspozycji art. 54 k.w. przez § 5 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 kwietnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii. Sąd wskazał, że ustawa o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi nie zawiera unormowań określających możliwość i warunki ograniczenia konstytucyjnej wolności poruszania się po terytorium RP, zatem akty prawne rangi niższej niż ustawa nie mogą limitować wolności przemieszczania się zagwarantowanej w art. 52 ust. 1 Konstytucji. Jest zatem oczywiste, że wspomniane rozporządzenie Rady Ministrów, w zakresie, w jakim ograniczało wolność przemieszczania się obywateli na terenie całego kraju, naruszało regulację art. 52 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 1 i 3 Konstytucji, co oznacza, iż nie mogło ono tworzyć podstawy prawnej do wypełnienia blankietu normy sankcjonowanej art. 54 k.w. i prowadzić do ukarania na podstawie tego przepisu. Sąd wskazał również, że przedmiotem ochrony art. 54 k.w. jest porządek i spokój publiczny, podczas gdy Rozporządzenie Rady Ministrów zostało wydane w celu ochrony zdrowia publicznego, co potwierdza, że jego naruszenie nie może być potraktowane jako wyczerpujące znamiona wykroczenia określonego w art. 54 k.w., w którym mowa jest jedynie o zachowaniu się w miejscach publicznych.