Kasacja w sprawie naruszenia przepisów prawa poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy czyn przypisany obwinionej nie wyczerpywał znamion wykroczenia z dnia 2021-02-12.
Kasacja w sprawie naruszenia przepisów prawa poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy czyn przypisany obwinionej nie wyczerpywał znamion wykroczenia.
M. G. została obwiniona o to, że w dniu 17 kwietnia 2020 r. nie zastosowała się do zakazu przemieszczania się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej osób przebywających na tym obszarze w związku z ogłoszonym stanem epidemii w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu i bez uzasadnienia opuściła miejsce zamieszkania w innym celu niż zaspokajanie niezbędnych potrzeb związanych z bieżącymi sprawami życia codziennego przebywając wspólnie z M. Z., tj. o wykroczenie z art. 54 k.w. w związku z § 5 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 marca 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii. Sąd Rejonowy w R., wyrokiem z dnia 29 maja 2020 r. uznał obwinioną M. G. za winną popełnienia zarzuconego jej wykroczenia.
Rzecznik Praw Obywatelskich zauważył, że nie może odpowiadać za popełnienie wykroczenia z art. 54 k.w. osoba, która naruszyła zakaz przemieszczania się wprowadzony w § 5 ww. Rozporządzenia. Przedmiotem ochrony art. 54 k.w. jest bowiem porządek i spokój w miejscach publicznych oraz zasady zachowania się tam zawarte w przepisach wydanych z upoważnienia ustawowego. Natomiast wydając w § 5 Rozporządzenia generalny zakaz przemieszczania przekroczono delegację ustawową, na podstawie której to Rozporządzenie zostało wydane. Zgodnie bowiem z art. 92 Konstytucji rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania.
Sąd Najwyższy orzekł, iż kasacja okazała się oczywiście zasadna. Skarżący ma bowiem rację twierdząc, że czyn obwinionej nie wyczerpał znamion wykroczenia z art. 54 k.w., a to - co oczywiste - czyniło niedopuszczalnym ukaranie jej za ten czyn. Wobec oczywistej niesłuszności ukarania, Sąd Najwyższy zobligowany był uchylić zaskarżone orzeczenie i uniewinnić M. G. od popełnienia zarzuconego jej czynu (art. 537 § 2 k.p.k. w zw. z art. 112 k.p.w.).