W ocenie Rzecznika Praw Obywatelskich, w świetle celów i zasad określonych w Decyzji Ramowej Rady 2005/214/WSiSW w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym, nie sposób uznać, że podlega wykonaniu orzeczenie organu pozasądowego, wydane w oparciu o przepisy prawa państwa wydającego orzeczenie, obarczające odpowiedzialnością za naruszenie przepisów ruchu drogowego osobę, na którą zarejestrowany jest pojazd, w oparciu o informacje uzyskane w ramach transgranicznej wymiany danych rejestracyjnych pojazdów, z pominięciem jednoznacznych dowodów wskazujących na błędne ustalenia faktyczne sprawcy. Z materiału dowodowego sprawy wynika, że holenderski organ pozasądowy ustalił właściciela pojazdu na podstawie informacji przekazanej przez władze polskie na podstawie zapisów w Centralnej Ewidencji Pojazdów. Podkreślenia wymaga, że ukarany przedstawił zarówno organowi holenderskiemu, jak i sądowi polskiemu zaświadczenie Urzędu Miasta potwierdzające zgłoszenie w zbycia pojazdu wraz z fakturą. Fakt sprzedaży przedmiotowego auta został odnotowany w ewidencji pojazdów prowadzonej przez Urząd Miasta. Zdaniem Rzecznika, nic nie stało zatem na przeszkodzie, aby Sąd przeprowadził pełne badanie okoliczności faktycznych sprawy wskazanych przez ukaranego, w sytuacji, gdy z przedłożonych przez niego dokumentów wynika, że organy polskie, które przekazały dane o właścicielu pojazdu organom holenderskim, działały nierzetelnie z dnia 2020-05-14.
W ocenie Rzecznika Praw Obywatelskich, w świetle celów i zasad określonych w Decyzji Ramowej Rady 2005/214/WSiSW w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym, nie sposób uznać, że podlega wykonaniu orzeczenie organu pozasądowego, wydane w oparciu o przepisy prawa państwa wydającego orzeczenie, obarczające odpowiedzialnością za naruszenie przepisów ruchu drogowego osobę, na którą zarejestrowany jest pojazd, w oparciu o informacje uzyskane w ramach transgranicznej wymiany danych rejestracyjnych pojazdów, z pominięciem jednoznacznych dowodów wskazujących na błędne ustalenia faktyczne sprawcy. Z materiału dowodowego sprawy wynika, że holenderski organ pozasądowy ustalił właściciela pojazdu na podstawie informacji przekazanej przez władze polskie na podstawie zapisów w Centralnej Ewidencji Pojazdów. Podkreślenia wymaga, że ukarany przedstawił zarówno organowi holenderskiemu, jak i sądowi polskiemu zaświadczenie Urzędu Miasta potwierdzające zgłoszenie w zbycia pojazdu wraz z fakturą. Fakt sprzedaży przedmiotowego auta został odnotowany w ewidencji pojazdów prowadzonej przez Urząd Miasta. Zdaniem Rzecznika, nic nie stało zatem na przeszkodzie, aby Sąd przeprowadził pełne badanie okoliczności faktycznych sprawy wskazanych przez ukaranego, w sytuacji, gdy z przedłożonych przez niego dokumentów wynika, że organy polskie, które przekazały dane o właścicielu pojazdu organom holenderskim, działały nierzetelnie.
Przechodząc do powodów oddalenia kasacji, Sąd Najwyższy wskazał, że wbrew dyspozycji art. 519 k.p.k. jej zarzut tylko werbalnie jest skierowany przeciwko orzeczeniom Sądu odwoławczego, a w istocie odnosi się do orzeczeń Sądu I instancji. Ten bowiem Sąd zadecydował w oparciu o przepisy rozdziału 66b k.p.k., które powołał, iż wykona orzeczenia organu holenderskiego, uznając, że „nie istnieją w niniejszej sprawie przeszkody uniemożliwiające wykonanie orzeczenia”. Zatem to Sąd Rejonowy mógł dopuścić się obrazy przepisów wymienionych w zarzucie, natomiast Sądowi odwoławczemu, który utrzymał w mocy postanowienia Sądu meriti, wypadałoby - w razie niezgody na jego orzeczenia - postawić zarzuty wadliwego rozpoznania zażaleń wniesionych przez J. L. Uznając, że nie sprzeciwia się przejęciu w trybie art. 611ff k.p.k. do wykonania przez właściwy sąd rejonowy wydanego przez organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej orzeczenia o karze o charakterze pieniężnym, opartego na domniemaniu, że osoba ukarana (skazana) jest sprawcą czynu karalnego, okoliczność, iż osoba ta przed sądem polskim kwestionuje, choćby wiarygodnie, swoje sprawstwo, o ile zostanie ustalone, że wspomniane domniemanie mogło być obalone w postępowaniu odwoławczym prowadzonym w państwie członkowskim Unii Europejskiej oraz że osoba ukarana (skazana), prawidłowo pouczona przez organ tego państwa o terminie i sposobie wniesienia środka zaskarżenia, miała wystarczający czas dla sporządzenia i wniesienia tego środka. Sąd Najwyższy oddalił kasację.