Skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oddalający skargę na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w przedmiocie zwolnienia ze służby z dnia 2019-09-20.
Skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oddalający skargę na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w przedmiocie zwolnienia ze służby.
W ocenie Rzecznika Praw Obywatelskich prawo do składania skarg i wniosków w interesie publicznym wynikające z treści art. 63 Konstytucji równocześnie z innymi prawami i wolnościami obywatelskimi wynikającymi z konkretnej "sygnalizacji" stanowi gwarancję ochrony przed odwetem. Wyrażone w art. 63 Konstytucji prawo petycji jest prawem podmiotowym co oznacza, że ma charakter samoistny. Pełni także gwarancyjną funkcję dla innych wolności i praw. W doktrynie wskazuje się, że prawo petycji (obejmujące również skargi i wnioski) powinno dotyczyć szeroko pojętej działalności władzy publicznej, zwłaszcza w jej społecznym odbiorze niezależnie od tego, w jakich formach prawnych jest prowadzona i jak są zorganizowane i usytuowane podmioty w mechanizmie sprawowania władzy.
W niniejszej sprawie powstaje wątpliwość czy zwolnienie ze służby skarżącego nie jest skutkiem sygnalizowania nieprawidłowości w służbie i czy w interesie publicznym nie pozostaje ocena okoliczności i ustalenie związku przyczynowego (również czasowego) pomiędzy informowaniem o nieprawidłowościach a odwetem, a w konsekwencji ustalenie właściwych proporcji pomiędzy interesem publicznym a interesem jednostki.
W ocenie Rzecznika, w niniejszej sprawie przy badaniu interesu publicznego przemawiającego za zwolnieniem policjanta ze służby w trybie art. 41 ust. 2 pkt 7 ustawy o Policji interes służby należy skonfrontować z ujawnionymi nieprawidłowościami (ochrona zdrowia) a także gwarancjami i standardami ochrony wynikającymi z Konstytucji (art. 63 Konstytucji) ratyfikowanej umowy międzynarodowej (art. 10 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności) i ustawy (art. 225 Kodeksu postępowania administracyjnego). W świetle powyższych rozważań, w ocenie Rzecznika, w przeprowadzonym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny postępowaniu doszło do wadliwości związanych z ustaleniem stanu faktycznego, a także w konsekwencji pominięcia interesu publicznego i nieprawidłowym sformułowaniem uzasadnienia faktycznego i prawnego zaskarżonego wyroku. Wadliwości te uzasadniają uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu I instancji, bowiem mogły one mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a także uzasadniają wniosek o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez WSA.
Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w B.; oddalił skargę kasacyjną RPO; zasądził od Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. na rzecz N. K. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zawarte w skardze kasacyjnej zarzuty okazały się zasadne, brak było podstaw do dokonywania oceny zasadności naruszenia przepisów prawa materialnego. Z tych względów, Naczelny Sąd Administracyjny, uznał, że skarga kasacyjna ma usprawiedliwione podstawy. Odnosząc się do skargi kasacyjnej Rzecznika Praw Obywatelskich wskazać należy, że nie można podzielić zwartego w niej stanowiska, że w sytuacji w której funkcjonariusz skutecznie jako tzw. „sygnalista” poinformował o nieprawidłowościach w formacji interes publiczny powinien być skonfrontowany z ujawnionymi błędami. Takie rozumowanie w istocie oznaczałoby, że zawsze „sygnalista” może korzystać ze swoistego „immunitetu”, który nie pozwalałby na jego skuteczne zwolnienie, nawet w sytuacji, gdy niewątpliwie wystąpią przesłanki do zwolnienia funkcjonariusza. Mając powyższe na uwadze, NSA na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną RPO jako niezasadną.